Թատրոնն իր ներկայիս տեսքով ձևավորվել է XIV դ.:
«Նոհը» (ճապոներեն՝ 能՝ տաղանդ, վարպետություն) դասական թատրոն է, Ճապոնիայի ավանդական թատրոնի առաջին համակողմանիորեն զարգացած ձևը։ «Նոհի» սկզբնաղբյուրներում կանգնած են Կանամի Կիոցուգը (1333-1385) և նրա որդին՝ Ձեամի Մոտոկիոն (1363-1443)։ Առաջինն ազգային սարուգակուի ներկայացված դերասան է, ով փորձել է կողմնորոշել իր արվեստը դեպի ազնվականները և արիստոկրատները՝ պիեսների մեջ ներմուծելով նոր տարրեր և փոխելով ներկայացման կառուցվածքը, իսկ երկրորդը ոչ միայն զարգացրեց հայրիկի մտքերի կատարողական հմտությունը, այլ նաև ստեղծեց բազմաթիվ պիեսներ, որոնք 21-րդ դարում էլ շարունակում են ընդգրկվել թատրոնի խաղացանկում։ Թատրոնի բեմն ունի կանոնիկ ձև, թեք տանիք, որի տակ երաժշտության և երգերի ուղեկցությամբ խաղում են դերասանները: Այն քնարերգության լեզվով գրված պարային դրամա է, որն առանձնանում է նրբագեղությամբ, խորհրդանիշների հարստությամբ և գեղեցիկ ոճավորմամբ: Խորը փիլիսոփայական բնույթ ունեցող ողբերգական թատրոնի գաղափարական հենքն աղերսվում է մարդու հոգևոր հավատամքին ու բարոյական նորմերին: Թատերական ներկայացման կարևոր բաղադրիչներն են պարզ և նրբաոճ բեմական հարդարանքը, վայելչագեղ ու բազմաձև հանդերձանքը: «Նոհ» թատրոնը բաղկացած է երկու-երեք գլխավոր գործող անձանցից, երգչախմբից և երաժշտական համույթից:
Այս ճապոնական հնագույն թատերական ավանդույթը համալրել է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ոչ նյութական մշակութային ժառանգության շարքերը: