Երաժշտագետ, արվեստագիտության դոկտոր, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ, ՀՀ ԳԱԱ Արվեստի ինստիտուտի Երաժշտության բաժնի առաջատար գիտաշխատող, Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայի պրոֆեսոր, Փարիզի «Արարատ» միջազգային ակադեմիայի թղթակից անդամ, Հայաստանի կոմպոզիտորների միության անդամ: Հեղինակ է 5 գրքերի և գիտական շուրջ 70 հոդվածների՝ հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներով, զեկուցումներով մասնակցել է հանրապետական և միջազգային գիտաժողովների: Գիտական հետաքրքրությունների ոլորտում Արևելքի ավանդական, դասական երաժշտության, հայ հոգևոր և աշուղական երաժշտարվեստի, հայ-իրանական, հայ-թուրքական երաժշտական փոխառնչությունների, ժամանակակից կոմպոզիտորական արվեստին առնչվող հարցերն են:

«ԱԶԳԱՅԻՆ ԵՐԱԺՇՏԱԿԱՆ ԻՆՔՆՈՒԹՅԱՆ ԿՈՄԻՏԱՍՅԱՆ ՀԱՐԱՑՈՒՅՑԸ ԵՎ ԳՈՒՍԱՆԱ-ԱՇՈՒՂԱԿԱՆ ԱՎԱՆԴՈՒՅԹԸ»

Զեկուցման մեջ քննարկվում են ազգային երաժշտական ինքնության կոմիտասյան հարացույցում չընդգրկված իրողությունների, մասնավորապես` աշուղական երգարվեստի գեղարվեստական հիմքերը՝ Կոմիտասի սկզբունքային դատողություններից սկզբնավորված «հայկական» և «արևելյան»՝ միմյանց հակադրվող հասկացությունների լույսի ներքո: Ժամանակի պատմաքաղաքական հանգամանքներով թելադրված ազգային երաժշտական խնդիրների և վտանգված ինքնության սրված համատեքստում միանգամայն հասկանալի են մշակութային սխրանք նշանավորող Կոմիտաս Վարդապետի գործը և գիտահետազոտական կողմնորոշումները զուտ հայկական նկարագրով օժտված եկեղեցական և ժողովրդական երաժշտության նկատմամբ:
Արևելյան ազգերի՝ պարսիկների, թուրքերի, քրդերի երաժշտական ֆոլկլորի համեմատական ուսումնասիրությամբ՝ միտված հայկականի սահմանազատմանը օտար արևելյանից, ինչպես նաև մշակութային փոխազդեցությունների գործոնի կարևորումով, Կոմիտասն իր ժամանակի էթնոերաժշտագիտության առաջատար հիմնադիրների շարքում է: Սակայն նրա դրույթներում տեղ գտած որոշ մտքերից ու «բևեռացված» տեսակետներից բխող տարընթերցումները (առանձնապես սփյուռքահայ հեղինակների հրապարակումներում) առիթ են տալիս վերանայելու և համալրելու երաժշտական ինքնության հարացույցի բաղադրիչները:
Աշուղական արվեստն իր ազգային ժողովրդական և ընդհանուր արևելյան ակունքներով, «Սայաթ-Նովա» մշակութային խորհրդանիշով ամբողջացնում է հայ երաժշտարվեստի բազմաշերտ դիմագիծը, իմաստավորում նրա երկփեղկ խորհուրդը Արևելք-Արևմուտք խաչուղիներում: Արևելյան թեքում ունեցող ժանրերի՝ որպես ազգային մշակութային ժառանգության պատմական բաղադրիչի դիտարկումն ընդլայնում է «հայկականության» սահմանները և ուղիներ հարթում Մերձավոր Արևելքի «բազմաձայն» հնչյունային տարածքում հայ երաժշտության միջազգային ճանաչման համար: